Son yarım yüzyılda sağlık hizmetleri; tıpta yaşanan teknolojik gelişmeler ve sağlık hizmetlerinin ulaştırılması gereken kitlenin (hastaların) de artışı ile beraber daha fazla endüstriyel hale bürünmüştür. Söz konusu gelişme paralelinde hastaların da bu dev organizasyon karşısında konumlanmasında pek çok radikal değişiklik meydana gelmiş, bu çerçevede yaşama hakkının türevi olan sağlık hakkı ve hasta hakları gibi kavramlar sağlık hizmetlerinin sunulmasının temel düzenleyici normları olarak ön plana çıkmıştır. Anlaşılacağı üzere hasta ile sağlık hizmeti sunucuları (hekim, hastane..vs) arasındaki tıbbi teşhis ve tedavi ekseninde ilerleyen ilişki artık daha fazla hukuki zemine ihtiyaç duymaktadır.

Söz konusu gelişmeler özellikle ABD gibi gelişmiş ülkelerde hasta ile sağlık hizmeti sunucuları arasında hızla artan bir şekilde hukuki ihtilafları da beraberinde getirmiştir. Hastalar kendilerine uygulanan tıbbi teşhis ve tedavi yöntemlerini ve bunların ortaya çıkardığı sonuçları daha fazla sorgulamaya başlamış tıbbi uygulama hatası konulu davalarda gözle görülür bir şekilde artış yaşanmaya başlamıştır.

Tıbbi uygulama hataları, “hizmetleri sunan hekim, hemşire ve ilgili yasaya göre hastaya müdahale yetkisi bulunan fizyoterapist, psikolog veya diyetisyen gibi sağlık personelinin, öneri ve/veya uygulamaları sonucu, hastalığın normal seyrinin dışına çıkarak, iyileşmesinin gecikmesinden hastanın ölümüne kadar geniş bir yelpazedeki koşulların” tamamını içermektedir. Tıbbi uygulama hatası iddialarının artmasının nedenleri arasında tıpta sürekli yeniliklerin görülmesi ve bunların bütün topluma hızla yayılması, toplumun bilinç ve eğitim düzeyinin artması, sigorta sisteminin gelişmesi, hak arama mücadelesi gibi çeşitli tıbbi, hukuki ve sosyal faktörler yer almaktadır. Hekimlere yönelik tıbbi uygulama hatası iddiaları son yıllarda ülkemizde de giderek artan oranlarda karşımıza çıkmaktadır.